दहा तारखेलाच रिकाम्या झालेल्या पाकिटाकडं आणि खात्यातल्या अतिशय अशक्त अशा बॅलन्सकडं बघून आमचं हे सगळं चिंतन सुरू होतं, तोच ती बातमी आली. आपल्या मुकेसभाईंनी न्यूयॉर्क शहरात तब्बल ७२८ कोटी रुपये खर्चून एक आलिशान हॉटेल विकत घेतलंय म्हणे. दुसऱ्याच्या आनंदात आनंद मानण्याचा आमचा स्वभावच आहे; त्यामुळं आम्ही लगेच शकुनाचे ११ रुपये देवापुढं ठेवले. पूर्वी एकदा शेजारच्या भाभींना बाळ झालं, तेव्हाही आम्ही तातडीनं पेढे आणायला धावलो होतो. त्या वेळी आमची आख्खी विंग सचिंत का झाली होती, देव जाणे! लोकांकडे पैसे असोत वा नसोत, मनाची श्रीमंती नाही हेच खरं! (आम्ही हल्ली ती बिल्डिंग सोडून दुसरीकडं राहायला आलोय. इथं शेजारपाजारच नाही.) बाकी करोनाकाळातही मुकेसभाई आणि इतर भारतीय उद्योगपतींची चाललेली घोडदौड बघून मन सुखावतं. आम्ही भारतीय काय श्रीमंत आहोत, याचा अभिमान वाटतो. आम्हीही चार पैसे सढळ हातानं खर्च करतो म्हटलं. त्या कुठल्या कझाकस्तान की असल्याच विचित्र नावाच्या देशात इंधन दरवाढ झाली म्हणून तिथलं सरकार गेलं म्हणे. हूँ! आम्ही असला कद्रूपणा कधीही करणार नाही. आता ११० रुपये लिटर पेट्रोल झालंय; पण आम्ही एकदाही सरकारकडं तक्रार केली नाही. हूं की चूं न करता आम्ही आपलं नित्यनियमानं शंभरचं पेट्रोल टाकत आहोत. या कामी अजिबात हयगय नाही. उलट आमच्या पंपावरच्या फेऱ्या वाढल्या आहेत. आमचं कार्यबाहुल्य वाढल्याचीच ही खूण आहे. नुकतेच आम्ही 'थर्टी फर्स्ट'ला एका हॉटेलात गेलो होतो, तिथंही दहा दहाच्या नोटा खर्च करायची आमची तयारी होती; मात्र काही लोकांना आमचा हा बेत पटला नाही. काळ खरोखर कठीण आला आहे! वास्तविक एक जानेवारीला आम्हाला आदल्या दिवशीचं काहीही आठवत नाही. आमच्या अर्धांगाचा यावर विश्वास नाही; त्यामुळं नववर्षाच्या पहिल्याच दिवशी सकाळी 'उत्तरपूजा' झाली. लोक आमच्यासारख्या श्रीमंत माणसांवर जळतात, बाकी काय?
- चकोर
मोबाइल अॅप डाउनलोड करा आणि राहा अपडेट